Gra Aine

Twoja karta postaci:

Imię&Nazwisko: Aine Jannath
Rasa: Półelf
Klasa: mag
Wzrost: 172
Waga: 59
Ekwipunek: sztylet, suchy prowiant, proca, pociski do procy
Stan konta: 843 Sztuki Złota
Zaklęcia: Lodowy Pocisk, Oplątanie, Chłód , Ożywienie Rośliny, Powstrzymanie Rośliny, Oczyszczenie.

Opis postaci: Dominują u niej cechy charakteru typowe dla ludzi niż dla elfów(przez to, że była wychowywana wśród ludzi). Miła i uczynna, chociaż bywa wybuchowa i wyjątkowo kapryśna. Już od najmłodszych lat wykazywała się dociekliwością i sprytem. Nie przepada za towarzystwem ludzi.
Wyglądem przypomina bardziej elfkę - rzucająca się w oczy, wyższa od rówieśników, posiada szlachetne i łagodne rysy twarzy, lekko skośne i dłuższe niż u przeciętnego człowieka uszy. Ma sięgające do uszu złote włosy i zielone oczy.

Historia postaci: Do swoich 19tych urodzin żyła w Forcie Avon z ojcem i swoją przybraną matką i młodszym bratem (wszyscy są ludźmi). Niewiele wiedziała o swojej prawdziwej matce ani o tym, gdzie sie urodziła etc. Ojciec wysłał ją na szkolenie magiczne do porządnego nauczyciela w Forcie Avon. Tam co nie co dowiaduje się o kulturze leśnych elfów Po ukończeniu swoich 19tu lat Aine, która miała już serdecznie dość swojej przybranej matki(która traktowała Aine jako "wyrzutka") postanawia opuścić swój rodzinny kraj - m.in w rodzinne strony swojej prawdziwej matki i przeżyć prawdziwą przygodę

No i do dzieła ^____~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jesteś dwa dni drogi na zachód od Fort Avon, masz za sobą przebyty las osłaniający niezdobytą fortecę-miasto i jeszcze ciut kawałek drogi.
Jesteś na polanie, jest wczesny ranek, słońce powolutku wysuwa się ku górze, jego promienie, przebijające się przez chmury kłębiaste, przyjemnie ogrzewając Twoją twarz. Po Twojej lewej maluje się odległy zarys lasów i masywnej stolicy Avonel, zaś po Twojej prawej rysuje się stanowczo bliżej wioska Sohntirm ^^ Przed Tobą długa droga do opuszczenia Avonel, ale stanowczo krótka do odwiedzenia w/w wioski. Czujesz, że jesteś tyćkę głodna, nie za dużo, ale jednak ;P
CR?

Heh... Nie jestem żarłokiem, postanawiam wytrzymać bez jedzenia i idę szybkim krokiem do Sohtrimn. Zjem sobie w gospodzie

Nie mija całe pół godziny i znajdujesz się przed wioską. Widzisz strażników odzianych w skórzane zbroje, chodzących bez celu tu i tam ;P Na skórzanym pancerzu był namalowany herb symbol Fort Avon, tarcza z mieczem ;P
Na Twój widok jeden ze strażników rozdziawił lekko swoją gębę, jakby nie widział półelfki xP Drugi z kolei skinął spokojnie głową, sygnalizując Ci, że możesz wejść ^^
Przechodząc obok nich wgłąb wioski usłyszałaś jeszcze jak ten drugi strażnik mówi:
- Miłego pobytu w Sohntirm ^^

Odwracam się do tego drugiego i skinam głowę na znak "dziękuję"/"dzień dobry". Może i nie przepadam za ludźmi, ale maniery i tak trzeba zachować, a ten drugi strażnik w końcu był miły ^_^ I tak na przyszłość - zakładam kaptur na głowę.
Ok, to najpierw... może poszukam sobie jakąś robotę? Idę do najgłośniejszej karczmy w wiosce. W czasie schadzki po mieście bacznie obserwuję, czy nie ma plakatów w stylu "poszukiwany/poszukiwana"

Idąc jedną z uliczek Sohntirm i rozglądając się uważnie, nie napotykasz żadnych wywieszek ;P Zaś największe natężenie dźwięku prowadzi Cię przed karczmę z lekko odrapanym szyldem i nieczytelnym zielonym napisem.
Lecz nie owy budynek przyciąga Twoją uwagę, ale drzewo naprzeciw...
Na jednej z masywniejszych gałęzi półsiedział, półleżał mężczyzna, o czarnych włosach zakrywających twarz, ubrany w brązowe obcisłe spodnie, białą koszulę z rozciętymi rękawami... Trzymał on lutnię i delikatnymi, lecz wprawionymi szarpnięciami wygrywał na niej całkiem udaną pieśń, która wpadła Ci w ucho... Z resztą nie tylko Tobie, gdyż wkoło drzewa rozsiadło się więcej słuchaczy ;P

Aaaaj, pięknie gra...
Podchodzę trochę bliżej. Z takim talentem mógłby się zapisać na barda u króla! Może mu rzucę sztukę złota? Nom, chłopak się stara, a teraz ciężkie czasy się zbliżają..
Wyjmuję jedną sztukę złota i rzucam przed nim.

Moneta obracając się poleciała ku muzykowi. Ten poruszył się szybko na drzewie, ale z gracją niepodobną człowiekowi... Kurtyna czarnych włosów poruszyła się, zdążyłaś wychwycić spojrzeniem lekko spiczaste ucho, które zaraz na powrót zostało przykryte włosami, oraz błysk zielonych oczu...
Jedna ręka pochwyciła w locie monetę, druga nie przerwała gry na lutni, która teraz była oparta o bok mężczyzny. Ludzie wkoło zaklaskali z podziwem.
Młodzian wsunął monetę do lekko rozsłupłanej sakwy, zaczepionej tuż obok, na rozdwojonej gałęzi i obdarzył Cię wdzięcznym uśmiechem. Po czym wrócił do wcześniejszej pozycji, skrywając twarz pod czarnymi włosami.

To ucho...Pół-elf?
Uśmiecham się. Wreszcie ktoś choć trochę podobny do mnie. Później do niego wrócę i zgadam, nie będę mu teraz przeszkadzać, ale najpierw...poszukam sobie jakąś robotę. Idę do tajemniczej karczmy

Wchodzisz do środka, pierwsze wrażenie jakie odczuwasz, to ten zaduch, powietrze tutaj jest o parę kilo cięższe, przede wszystkim od woni potu, wszelkiej maści potu, a w mniejszej dawce od dymu wydobywającego się z kilku stowarzyszonych tutaj fajek ;P
Aż w głowie Ci się zakręciło... Karczma ta prezentowała się tradycyjnie, głośne rozmowy przemieszane ze śpiewem upitych koleżków, mała bójka w jednym z rogów karczmy i oczywiście spasły karczmarz obsługujący wraz z jednym kelnerem klientów ;P
CR?

Masz ci szukanie pracy!...Może innym razem? -_-* WYCHODZĘ! Posłucham sobie muzyki pięknego towarzysza aż mi się znudzi, o! D:
Heh, mam wymagania..

A na zewnątrz, młodzian jak grał, tak grał...
Jego palce z zawrotną szybkością skakały ze struny na strunę, szarpiąc je wprawionymi ruchami... Ujrzałaś trzech strażników, (podobnych do tych, których spotkałaś na wejściu do wioski) którzy niezdarnie próbowali pochwycić/zepchnąć mężczyznę. Ten powstał, zgarniając sakiewkę i nie przerywając gry... Zwinnie wspiął się na wyższą gałąź i sadowiąc się wyżej zwrócił się do ludzi wkoło:
- Zaśpiewam wam, droga widowni, pieśń dobrze wam znaną!
Domniemany półelf, zmienił tempo gry, pieśń faktycznie wydała Ci się znana... Chłopak zaśpiewał cichym głosem:

Bezwzględny czas,
Nie zniszczy nas,
Choć wyniszczył już mury.
Ogromny świat,
Jak piękny kwiat,
I nasze szare mundury.

Zaobserwowałaś, że strażnicy odsuwają się i zaczynają śpiewać wraz z mężczyzną... Wraz z ludźmi zebranymi wkoło, jeden ze strażników zaczął bić rytmicznie mieczem w tarczę... Nagle wszyscy zakrzyknęli:

Walczmy więc! Niech krew się leje!
Niechaj serca nasze, wiara zagrzeje!
Z honorem walczyć! Do upadłego!
Nie złamią ducha naszego!

Potem mężczyzna zeskoczył miękko z drzewa i wylądował pośród zebranych ludzi, lutnię przewiesił przez ramię, a jego sakiewka gdzieś znikła... Jak mniemasz schował ją przy pasie pod koszulą ;P

- No panie, panowie! Koniec przedstawienia, można się rozejść ^^' - chłopak zamachał rękami.
Strażnik kiwnął głową i mruknął coś do swoich towarzyszy:
- Nie było nas tutaj chłopaki...
Ludzie rozeszli się, a tajemniczy muzyk ziewnął znudzenie i ruszył jedną z uliczek, jakby nic się nie wydarzyło...

Hęęęęę? Co za...dziiiiwny gośc!"
Podchodzę do któregoś z gapiów i zadaję dość głupie pytanie
-Przepraszam...A tak w ogóle...kto to był? ^^ <wskazuje na oddalającą się postać muzyka>

- Jak teraz podejrzewam, jest to bard z Trentos... - stwiedził jakiś starzec z lekko naburmuszoną miną - Niewiem co taki tu szuka, szczególnie gdy pieśni z Trentos są tutaj zabronione...
- Ale on zagrał i zaśpiewał pieśń Fort Avon! - wtrąciła się jakaś młoda dziewczyna lekko oburzona na dziada. A starzec pokręcił głową z politowaniem i zwrócił się do dziewczyny...
- To co wcześniej słyszeliśmy pochodziło z Trentos, drogie dziecko i dziwię się, że strażnicy dali tak łatwo za wygraną, gdy nasz muzyk zmienił repertuar... - starzec prychnął niczym kot i spojrzał spowrotem na Ciebie - Kimkolwiek on jest: ma tupet by się tu pojawiać i grać te swoje zakazane pieśni! - to powiedziawszy dziad pogroził ręką za oddalającym się w uliczce bardem.
- Taka piękna gra nie zasługuje na potępienie - mruknęła cicho dziewczyna, poprawiając swoją prostą, zieloną suknię i przeczesując ze zdenerwowaniem czarne włosy... Zaś tajemniczy grajek pomału znika z pola widzenia. CR?

hmmm....pośledzę go. Wiem, że to głupie, ale ten elf mnie intryguje. I wolę to niż siedzieć w zatęchnłej ludzkim odorem karczmie

Jak zdecydowałaś, tak zrobiłaś...
Musiałaś się troszkę pospieszyć, by dogonić muzyka i mieć drania na oku :B
Zachowując odpowiedni dystans, podąrzyłaś za nim ^^
Domniemany półelf z Trentos, skierował się na rynek, gdzie było dosyć tłoczno ;P
Przemknął między kilkoma ludźmi, przepchnął się obok jedego ze sprzedawców, wyszukał szybko stoisko z owocami, wzkazał na jabłka, coś powiedział, kupiec odpowiedział i w ruch poszło kilka monet, półelf wziął jedno jabłko, a kupiec biorąc złote monety zrobił duże oczy i krzyknął za muzykiem:
- A reszta!? - półelf tylko machnął niedbale ręką i poszedł dalej.
Musiałaś się przecisnąć między dwoma facetami, którzy stali akurat w kolejce i nie było im w głowie rezygnować ze swej pozycji...
Jakimś cudem się przecisnęłaś i nagle zorientowałaś się, że nie widzisz tajemniczego półelfa! Omiotłaś wzrokiem tłum... To na lewą... To na prawą... W duchu westchnęłaś z ulgą, bard był już poza rynkiem, jedząc niespiesznie jabłko udał się w stronę parku.

Oki, zobaczymy dokąd on się tak spieszy >3 Czyli...idziemy do parku
(W sumie...to żałosne, że zamiast ruszyć na poszukiwania przygód łażę za jakimś muzykiem, ale..nudzi mi się xD A do karczmy jeszcze zajrzę...O, wieczorem na przykład!

No i ruszyłaś w ślad za półelfem.
Muzyk beztrosko wyrzucił ogryzkę za siebie i powolnym krokiem przeszedł obok kilku ławek, przez ułamek sekundy zwrócił twarz w stronę całującej się pary ludzi... Widziałaś jak na twarz półelfa wita dziwny uśmiech, smutny uśmiech.
Półelf zakręcił w jedną z dróżek parku, która jak zauważyłaś była otoczona większą ilością drzew. Po lewej stronie był staw.
Bard zniknął wśród drzew... Nieświadomie przyspieszyłaś kroku, by grajek nie zniknął Ci z pola widzenia ;P
Ale jak się okazało, półelf zdąrzył Ci uciec z zasięgu wzroku...
Jedyne co widziałaś, to drzewa i staw. CR?

Łeeee, to już koniec tej zabawy? :< Szkodaa....
To teraz, zamiast pójść do tej karczmy, skieruję się Przywódcy Straży Miejskiej(jeśli tak to można nazwać). Właśnie, czemu wcześniej na to nie wpadłam? No to idę! A pana półelfa zostawiam(na razie ;P)

No i odwracasz się z nowym zamiarem... Chcesz postawić krok do przodu, ale pewien osobnik Ci to uniemożliwił...
Zamiast do przodu, zrobiłaś krok wstecz. Półelf patrząc na Ciebie uważnie swoimi zielonymi oczyma, szarpnął za struny swej lutni, uśmiechnął się lekko i pół przemówił, pół zaśpiewał:
- Cóż to za piękność za mną tak gna?
Jakież zamiary wobec mnie ma?

śpiewać nie będę, więc odpowiem normalnie ^^* Ale zanim zabieram głos, grzecznie sie kłaniam.
-Ja? Jestem zwykłą półelfką, która postanowiła się przespacerować i odpocząć tym samym od towarzystwa ludzi. A swoją drogą... czemu tak uzdolniony bard śpiewa na ulicach miasta zakazane pieśni?

Facet uśmiechnął się łagodnie i ręką odrzucił kaptur z Twej głowy:
- Skoroś półelfką czemu to ukrywasz? Nie ma w tym żadnego wstydu... - muzyk odsunął rękę i przyjrzał się Tobie uważniej - Pytasz się, czemu śpiewam pieśni zakazane na ziemiach Avonel? Śpiewam vul anon, droga przyjaciółko, śpiewam o wolność...

-K..Kto powiedział, że się tego wstydzę?! Nie lubię ludzi...z jednym wyjątkiem... Ach, czemu ja tobie to mówię? - lekki burak na twarzy - O wolności powiadasz.. Piękne... Tylko czy...nie wybrałeś sobie złej publiczności? ^^* Bo śpiewasz to prostym ludziom, a ci mogą nie zrozumieć przesłania. Strażnicy tym bardziej. . .

Muzyk uśmiechnął się, jak zauważyłaś był to doświadczony uśmiech...
- Czyż nie do najprostszych ludzi i służbistów powinno się kierować pieśni zachęcające ich do buntu? Czyż nie uciśnieni powinni słyszeć o wolności, moja droga półelfia przyjaciółko? - mrugnął do Ciebie z rozbawieniem, po czym nagle jakby się ocknął...
- Ach! Zapomniałem się panience przedstawić! - zaśmiał się perliście bard - Jam jest Flawir z północnych grań Trentos - to powiedziawszy ukłonił się nisko i dworsko.

-Aine Jannath, jestem z Fortu Avon. Miło mi panicza poznać - tutaj wykonuję grzeczny i nie za niski ukłon, jak mnie w domu uczono ;p

- Aine... - powiedział i przy tym delikatnie szarpnął struny... Trzeba przyznać wyszło to dźwięcznie - Piękne imię - stwierdził muzyk w lekkiej zadumie.
Flawir spojrzał na staw za Tobą i przez chwilkę był nieobecny.
- No... - zwrócił ku Tobie spojrzenie - Towarzyszka wybaczy, ale muszę usiąść - uśmiechnął się pogodnie bard.
Półelf rozsiadł się wygodnie pod drzewem i od niechcenia zaczął grać na swojej lutni...
- Ile dni gościsz w tej wiosce? - spytał się Flawir.